عاطفه‌هایی که از دست رفته‌اند و انسانیتی که باید در مرگش گریست

نسیم دنا: فاطمه محمدیان

چند روز پیش فاجعه ای انسانی در استان کهگیلویه و بویراحمد و در شهر یاسوج رخ داد، دختری بی پناه پس از شکنجه و ضرب و شتم با شلیک چند گلوله به قتل رسید، فاجعه ای که جای آن دارد مسئولان استان ؛ مسئولانی که برای وقایع سیاسی و اقتصادی سمینار و جلسه می گیرند، به خاطر این فاجعه گرد هم بیایند و قبل از هر کاری کنار هم بنشینند و افسوس بخورند و به این قساوت گریه کنند و از خود بپرسند این معضلات و فجایع در پی کدام ضعف های اجتماعی رخ می دهد و نه تنها بپرسند بلکه وارد عمل شوند، آموزش دهند،آگاهی رسانی کنند و در وهله آخر اقدامات امنیتی و انتظامی انجام دهند.
خیلی ها این خبر را شنیده اند. دهان به دهان چرخیده ،برخی از فضای مجازی و بعضی از اطرافیانشان، برخی تأسف خورنده اند و عده ای از ته دل گریسته اند، بی شک برای خیل کثیری نیز حادثه ای استرس زا بوده است، این واقعه برای برخی هشدار بود و تصمیم گرفتند از این پس بیشتر مواظب فرزندانشان باشند و یا اینکه آنها را بیشتر محصور کنند، اما بد این ماجرای وحشتناک این است که این واقعه فردا و فرداها به فراموشی سپرده می شود و به جز خانواده ای که جای خالی عاطفه را می بینند و دردهای آخر او را در ذهن خود تداعی می کنند، فقط عده ای می توانند عمق این فاجعه را درک کنند و آن ها نیز احتمالا عده ای هستند که فکر می کنند کاری از دستشان بر نمی آید، اما کسی که فکر می کند و درد و غم را احساس می کند حتما کاری از دستش بر می آید، کما اینکه عاطفه ها دختران و خواهران اجتماعند و بیش از هر چیز باید آموزش ببینند و دیگران را در ارتباط با نحوه رفتار با آنها آموزش دهند و هر کس می تواند از دختر و خواهر خود شروع کند.
عاملین این قتل شرورانه دستگیر و بی شک مجازات می شوند اما عاطفه و عاطفه ها که از زندگی جز درد و وحشت نفهمیده اند، هیچ گاه به این زندگی بر نمی گردند، در این یادداشت قصد تحلیل جامعه شناختی و آسیب شناسانه یا جریحه دار کردن احساسات عمومی را ندارم که این واقعه خود گزنده است و دل هرشنونده ای را به درد می آورد. فقط می خواهم بپرسم بر سر انسانیت چه آمده؟ چه باید کرد؟ چرا چنین فجایعی که پیش از این مانند آنها را در فیلم های جنایی می دیدیم و فکر می کردیم که فقط در کشورهای نا امن و جاهایی که مردمش دین و خدا ندارند اتفاق می افتد در استان قومی و قبیله ای ما رخ داده است و چرا برای چنین قتلی عزای عمومی برای انسانیت اعلام نمی شود؟
بی تردید آسیب زدن به انسان های ضعیف ریشه در تاریخ بشریت دارد و در تاریخ بوده اند افرادی که از رنج دادن افراد بی پناه و ضعیف لذت می برده اند. اما چنین ضعیف کشی که نمونه اش را سالها پیش در فیلمی دیده بودم و خیالم راحت بود که فیلم بوده است در استان ما چه می کند و ما در مقابل قتلی چنین بدون منطق که هیچ دلیلی جز قساوت، شقاوت و فراموشی ارزش های انسانی نمی توان برای آن یافت چه باید کرد؟