فردای قیامت چگونه پاسخگوی کسی هستی که به تو آموخت برایش کاری نکردی

نسیم دنا: دلم به درد آمد وقتی در جمع فرهنگیان بازنشسته آموزش و پرورش نشسته بودم و از مشکلات معیشتی شان برایم میگفتند و آه میکشیدند ، دلم به درد آمد وقتی یکی از آنها قصه ۶فرزند تحصیل کرده اش را میگفت وبه همراهش قطرات اشک ازگوشه ی چشمانش سرازیر میشد ، دلم به درد آمدوقتی میگفت امام علی (ع) شب با شکم گرسنه میخوابید وقتی یکی از مردمش گرسنه خوابیده است ، دلم به درد آمد وقتی فغان آن معلم بازنشسته را شنیدم که میگفت من عمر تلف کردم تا فلان مسئول را تحصیل کرده اش کنم اما الان فرزندم از لطف آن مسئول بی بهره است وباید نگاه حسرت بارم به دستان کسی باشد که خودم به این جایگاه رسانده ام.
براستی گناه معلم چیست که باید درهمه ی زمینه ها از بقیه ابواب جمعی ادارات کمتر باشد ، اگر ازنگاه دستمزد به آن بنگریم. معلم جزو اولین کارمندانی است که کمترین دستمزد را در بین کارمندان ادارات دیگر دارد و وقتی بازنشسته میشود انگار اثری از او بر روی کره زمین وجود نداشته است ، نگوئید چنین نیست ، وقتی معلم بازنشسته آنقدر در معیشت مضیقه دارد که هر روز و هر شب شرمنده زن وفرزندش میشود ، وقتی می نگرد هیچکدام از فرزندانش را در جایی مشغول بکار نمی بیند ، وقتی فرق است بین معلم و بقیه کارمندان ادارات که تا بازنشسته می شوند فرزندشان را بجایش به استخدام در می آورند ، به نظر شما بودن اینگونه وشرمندگی مداوم در نزد زن وفرزند چه ارزشی دارد ، حداقل اگر نمی بودش دیگر این رنج مداوم رامتحمل نمی شد و این همه سختی وتبعیض راکه شاگردانش برایش بوجود آورده اند نمی دید.
کی میخواهیم به رنجهای که همه ی کارمندان ادارات ونهادها وسازمانها مرهون زحمات شبانه روزی وتلف کردن عمر معلم است باشیم ، کی باید به رنجهای هر روزه معلم که استخوان در گلو دارد و رنج فرزندانش را میبیند و کاری از دستش برای آنها بر نمی آید پایان دهیم.
خوب فکر کن برادرم که دستت میرسد برای او کاری بکنی و متاسفانه چشمانت را بسته ایی و جز خودت ونزدیکانت کسی را نمیبینی ، آیا شب با آرامش بخواب میروی وقتی اوکه تو را باسواد کرد وبه اینجا رسا ندد رنج شبانه روزی بسر میبرد .
والله فردای قیامت پاسخگوی کسی نیستی که به تو آموخت ونتوانستی ویا نخواستی کاری از بهر انصاف برایش انجام دهی و بر رنج های هر روزه اش حتی به قدر اندکی کم نمایی تا دعایش بدرقه ادامه راه مسئولیت تو باشد .
کمی به خود بیائیم ودست به اقدامی خداپسندانه بزنیم تا بر رنج های معلم ، چه آنان که مشغول کارند و چه آنانی که بازنشسته شده اند خط بطلانی بکشیم .
چگونه میخواهیم به جایگاهی برسیم که دیگر کشورها رسیده اند وقتی تنها کسی که میتواند پایه های پیشرفت و ترقی را درجمعیت کشور نهادینه کند تا با رگ و پوست جوانان ونوجوانان ما عجین شود ، معلم است ودیگر هیچ ، اما به معیشت و زندگی او که تنها دغدغه اوست بی توجه ایم وآنوقت انتظار داریم به تربیت وآموزش کسانی بپردازد که آینده این مرز وبوم را باید بسازند .
کشور ژاپن در سه ماه تابستان زمینه ی استراحت معلمان خودرا در بهترین نقطه کشورش مهیا میکند واز معلم میخواهد که در آن سه ماه فقط به استراحت وتفریح بپردازد تا روح وجسمش آماده اول سال تحصیلی شود وآنگاه به تربیت جوانان ونوجوانان بپردازد که
امریکا بزرگترین ابر قدرت جهان را به زیر سلطه اقتصادی خود در آورد ، حقوق معلم در کشور ژاپن چهار برابر حقوق دیگر کارمندان است . از یک ژاپنی پرسیدن شما چرا مرگ بر امریکا نمیگوئید با توجه به اینکه بمب اتمی بر روی دو شهرمهم وپر جمعیت ژاپن انداخته است درجوا ب گفت وقتی بر روی میز رئیس جمهور امریکا تلفنی قرار داردکه ساخت کشور ژاپن است این خود پرسروصداترین فریاد مرگ بر امریکاست .
ماهم میتوانیم همچون کشور ژاپن بر تمام کشور امریکا نفوذ داشته باشیم وحتی بهتر و بیشتراز ژاپن ،چون هوش واستعداد ایرانی چهار برابر هوش واستعداد یک ژاپنی است اما این مهم باید اول از همه در ذهن و روح معلم جای بگیرد تا بتواند بر ذهن دانش آموزان دیکته شود واین میسر نیست مگر اینکه معلم کم ترین دغدغه ی اقتصادی و فکری را داشته باشد تا با فراغ بال وآسودگی خیال همه ی هم و غم خودرا صرف تربیت نیروی انسانی ماهر وکار آمد نماید و شک نکنید اگر بخواهیم چنین خواهد شداما باید بخواهیم …