علی”ع” گلواژه عدالت و نجابت

دکتر سیاوش نریمان محقق و استاد دانشگاه // باسمه الحقِّ المُبینِ.”به پاسِ امام علی-ع-روز پدر را ارج می نهیم”
سیزدهم ماه “رجب”،زادروزِ جامعِ سجایایِ عالیه و واجدِ خصالِ کامله:ناطق بالضَّاد،قرآن ناطق،کَرَّارِ غیر فرَّار،قتیلِ عدالت،نقطه باء باسم الله،میزان الحقِّ، ترجمان قرآن،سلسله جنبانِ ولایت و امامت،ممدوح اهلِ سنَّت،مکمِّل نبوَّت، مولود کعبه،یعسوب الدین،کُفوِ فاطمه الزهراء علی”ع”و روز خجسته “پدر”را تهنیت می گویم.
بدون هیچ پیش درآمدی، بدیهی ست بشر امروز بیش و پیش از هر چیزی به مشیِ رفتاری و سلوکِ کرداریِ مجسَّمه عدالت علی”ع”نیازمند است و تشنه جان.
واکاوی،بازشناسی و بازتبیین وجوهِ شخصیتی آن امام همام اگرچه ضرورتی ست انکارناپذیر اما تاسِّی و اقتدا به گفتمان و آموزه هایش،مهمتر است و گره گشایِ مصاعب و مصائبِ امروز بشریت.
راهِ برون رفت از بندِ ظلم،هدم،قتل و غارتِ انسان ها در اقصا نقاط جهانِ امروزی،توحُّش و تروریسم،تهدید بنیان خانواده،آسیب ها و آلام اجتماعی،پدیده شومِ جاهلیت مُدرن،دین گریزی و اخلاق ستیزی،اختلاس، فساد و تبعیض و هزاران بلای خانمانسوز دیگر، تمسُّک و اقبالِ بشرِ امروزی به منظومه فکری و هندسه معرفتی علی”ع”در کیمیایِ سعادت بخش بشریت،نهج البلاغه است و بس.
-خوشتر آن باشد که سرِّ دلبران-
-گفته آید در حدیثِ دیگران-
الغرض چه نیکو گفته است شاعر و نمایشنامه نویس شهیرِ مسیحی لبنانی”جرج جرداق” نویسنده کتابِ “صدای عدالت انسانی”در نعت و ستایش امام علی”ع” که گفته است:”ای دنیا،چه می شد همه توان خود را گِرد می آورده ای و در هر روزگاری”علی” را با آن قلب و امتیازاتش به عالم،عنایت می کردی”.
بنابراین،نسخه درمان درد های ابناء بشر،التزام عملی به گفتار و رفتارِ “علی” توسطِ فرمانروایان و کارگزاران در عصرها و نسل هاست تا مردم،شهد عدالت را بچشند و از مفاسد و تبعات مترتبِ بر آن رهایی یابند.
در موخَّره این وجیزه به روان جاریِ پدرانِ رخ در نقابِ خاک کشیده نیز به عددِ نفوس و انفاس آفریدگان، گُل”فاتحه”و “یاسین”حواله می دهیم و یادشان را چون مستانِ نیمه شبِ،زمزمه می کنیم و ندا سر می دهیم که:
سلام بر گلواژه صبوری، نجابت و استقامت،تندیسِ هماره نستوه،همان آینه عاطفه و مهر،مردِ بسانِ صلابتِ کوه،باربردارِ سخت کوشِ خموش یعنی”پدر”.
خداوند از ازل،”پدر” را به خلعت و ردایِ فاخرِ صبوری و قناعت،مُتحلِّی فرموده و مزیَّن تا این چنین به وجودِ ذی جودش مبتهج باشیم و مفتخر.
پدری که شمعِ وجودش را وقفِ گلهای خانه اش می کند و از سختی های روزگار دَم برنمی آوَرَد و این است ترجمانِ عینیِ ایثار جاودانی.
و این جان سروده هایم نیز برای امیربیان و سلطانِ بلامنازعِ کلام “علی” علیه السلام:
-علی،حقیقت و نه مجاز-

-مردی که دریا از دو دستش،وام دارد-
-از اوست گر هر پهلوانی نام دارد-
-مردی که از تمثیلِ شاعر،بی نیاز است-
-آری”علی”خود یک حقیقت،نی مجاز است-
-وقتی می آمد،یاس ها جان می گرفتند-
-از آسمانی روحِ باران می گرفتند-
-هر شب کسی در لابلای شب می آید-

• قفلِ دلِ بیچاره ای را می گشاید-
  -شاید زِ یاسِ تشنه ای گیرد سراغی-
  در کوفه کوری بر افروزد چراغی-
  -عطر نفس هایش که می پیچید در شب-
  -انگار صاحبدل،خدا می دید در شب-
  -آخِر تو از خاکی و یا نوری دلاور!-
• در حیرتم از تو،چه ای،الله اکبر-
  -در ظرف ادراکم نمی آیی که هستی-
  -در خویش ماندم بس که زیبایی که هستی؟-
  -گر مومنم یا کافرم یا هرچه هستم-
  -بعد از خدایم،من”علی” را می پرستم-
  و این مختصر”مثنوی”ام را هم در ستایش و نعتِ پدرانِ این آب و خاک،پذیرا باشید:
  -پدر،کوهِ صبر-
  -سنگِ زیرینِ آسیا،مَردَم-
  -کوهِ صبرم اگرچه پُردردم-
  -و خدایی که آفرید مرا-
  -روزِ اوَّل که برگُزید مرا-
  -دید از سپیده دَم تا شام-
  -چارفصلِ خدای،ختمِ کلام-
  -کوله بردار و بار بر دوشم-
  -ماه تا سال،سخت می کوشم-
  -و از این تن،هزار کار کَشم-
  -محنت و رنجِ بی شمار کَشم-
  -دستِ تاوَل زده،گواهِ من است-
  -و پدر بودنم گناهِ من است-
  -ای پدر،شاه واژه غزلی-
  -در صبوری،تو بهترین مَثَلی-
  -سَروی امَّا هماره آزاده-
  -کوهی امَّا فروتن،افتاده-
  -کوه بر خود اگرچه می نازَد-
  -پیشَت آید،سپر بیندازَد-
  -در همه عمر،خونِ دل خوردی-
  -بارِ ما را به دوش می بُردی-
  -جاریِ زنده رود و الوندی-
  -سربلندی پُر از دماوندی-
  -عطرِ عشقت،سرشته با جانم-
  -پای بوست،همیشه می مانم-
  با تبریک دوباره این روز خجسته:
  سیاوش نریمان
  ۱۴۰۰/۱۱/۲۶